Het koude winterse Hoogeland. (Feb 2011)
Ruimte boven een vlakte, die a.h.w. de nietigheid wil benadrukken van sfeerbepalende en soms herkenbare fenomenen die dezelfde vlakte vullen.
Dorpsranden en kerktorens die aan de horizon opdoemen.
Vergezichten onderbroken door veehouderijen, liggend te midden van slapende
weilanden, als onafscheidelijke vrienden.
Onverstoorbaar manifesteren ze zich in het groen, gemoedelijk de koppen in de zelfde richting, als passieve oude dames, honkvast.
Een herinnering dient zich aan.
De verbeelding wordt uitgedaagd.
De zwaarte van het aardse ontstegen, versieren aura’s van regenboogkleuren de
Godshuizen, die het ongekende tussen hemel en aarde weerspiegelen.
Als engelen, onder aanvoering van vrolijke fanfares, bevolken de sopranen het luchtruim omgeven door een slinger van kleurrijke sluiers.
Op Perzische tapijten, gevolgd door een schare sensibelen, besprenkeld met Eau de Cologne en pepermuntgeuren en in de verte de contouren van de Bisschop van Munster.
Met enige deemoed willen verkeren in mythische sferen, omringd door een niet te vatten spanningsveld.
Afwezigheid van de ratio.
De mystieke en uitdagende sfeer van de ochtend, de vrolijke speelsheid van de middag, geladenheid van de avond, verwachtingsvol, midden in een ontdekkingstocht.
Rechte lijnen, elkaar haaks ontmoetend en overgaand in de steeds weer terugkerende horizon.
Hier en daar eenzame graanschuren met hun vergane glorie, als slapende reuzen, strak in het pak, de pensioen gerechtigde leeftijd reeds lang gepasseerd, omringd door bevroren klei, in fijne rechte lijnen of grof en chaotisch.
Bij het aanschouwen van de dijken verdwijnen hersenspinsels, een simpele rustgevende lijn van oost naar west, leidt naar onthaasting.
Opdringende brutale windmolens naast de vriendelijke oude.
Dreigend dynamiek aan de Waddenzee, tijden veranderen.
Hoogspanning leidingen manifesteren zich onverschillig in gebogen lijnen boven de vlakte van noordoost naar zuid of zuidwest.
En in de verte de Martini Toren.
Aaldrik Steenhuis feb 2011